Bakit Tayo Masaya Kapag may Nasasktan?

Makailang libong pagmamasid na din ang aking nasaksihan madalas iniisip ko kung likas ba itong taglay ng ating dugo?

Sa aking pagsisiyasat natukalasan kong nagmula itong bagsik ng kaugalian at tinik ng puso mula pagkabata.  Kapag hindi lang may nasasaktan... o natataranta, napapahiya at nanghihila paibaba?

Nung ako'y nadapa, tinawanan ako ng aking mga kalaro.  Ang laki ng natamo kong sugat sa kaliwang tuhod.  Walang tumulong sa akin upang tumayo.  Habang papalapit ako sa aming bahay ng umiiyak, nagluluha naman ng dugo't mantika ang aking sugat.  Hinipan ko at sinubukang pakalmahin ang aking sarili ngunit hindi ko magawa.

"Mama, ayoko na silang maging kalaro", sabay hikbi. Sabi sa akin, "HIHIHI, hindi yan aabot sa bituka... puntahan mo tatay mo! Magluluto ako. Bukas, bati na kayo ng mga kaibigan mo".

"Papa, huhu ayoko na pong lumabas ng bahay...lagi na lang walang tumutulong sa akin", sabay yuko. "HEHEHE, halika nga't umupo ka... hugasan natin yan ng pinakulo kong dahon ng bayabas. Tapos sabunan natin para mabilis matuyo".

Lumipas ang ilang araw at buwan, nadiskubre kong mas nakakaaliw at may seguridad kasama ang aking mga kapatid.  Si kuya at si bunso (wala pa noon ang totoo naming bunso). 

Nanggaling ako sa publikong paaralan.  Madalas gamit ko ang bisekleta papunta at pauwi ng aming bahay.  Kung susumahin, aabot ng pitong minuto ang aabutin bago makarating.

Umuulan at kumikidlat nang mga panahong iyon.  Naisip ko't nagdidilim na baka ako'y mapalo kung aabutin ako ng takip-silim.  Sa aking takot, pinadyak ko ang pedal at saka pinaikot ng mabilis.  Wala pa mang isang minuto ngunit basang-basa na ang aking uniporme, bagong aklat at gamit sa loob ng bag.

Dumating ako ng nakangiti't tuwang-tuwa sa pag-abot ko sa bahay ng matiwasay.  Sinalubong ako ng sigaw!  "Bakit ka lumusob sa ulan?!? Sana pinatila mo man lang!" "Sorry po Mama, HUHUHU", ng maraming beses.

Napalo ko ng sinturon.  Tumilapon ang mga bagay na dapat nasa sala lamang namin.  Ang sandok na matibay panluto'y namaluktot. Hindi ko na maintindihan ang sermon sa akin dahil nakitang tinatawanan na ako ng aking mga kapatid.

Nagsikap akong mag-aral.  At sa kahit anong sikap ng tao, may gusot pa din talagang kailangang plantsahin at butas na kailangang malampasan...may bagay na kailangang malaman at pagkakataon na kailangan mong maipasa!

Sa silid-aralan kung saan may umutot ng tahimik, may umiyak ng bulgaran, sumemplang ng indak, bumokya sa pagsusulit... maraming natawa kaysa dumamay!

Sa labas ng paaralan may libro ding sinusunod at aral sa kusang matututunan... kung saan ako nakaligo sa pool ng libre, naakyat ang tower na ipinagbabawal, lumundag sa kanal para umeskapo sa may nanghuhuling pulis at habulin ng mapangil na aso sa kabilang subdibisyon.  Lahat ng ito'y marami ang natawa.

Sa buhay ng iba sumasalamin naman ang ilang kwento tulad kapag may nabuluna'y sinasabi natin, "gusto mo batok?" Kaysa alukin ng tubig. Kapag may nadulas, siya pang masasabihan ng "tanga-tanga kasi".  Kapag walang baon, "ay kawawang bata!". Kung halimbawa nagkamali, kasindak-sindak na pangungutya ang ilan pang matatanggap.

Subalit habang lumalaki at tumatanda ako, nalaman kong ang pagtawa pala ay mabigat na hamon.  Salamat at napatuyan ko ito ng maaga bago pako umabot at mag-aral sa unibersidad.

Ang walang katulad na pamilya ko, kaibigang itinuring, mga sitwasyong buwis buhay. Lahat ng ito tinawanan ko kahit masakit! Ganito kalakas ang tawang "HAHAHA", abot hanggang kapit-bahay.  Akalaing nanalo ako sa lotto kahit hindi ako tumataya!

Sa aking trabaho, ang hirap.  Sa totoo'y walang madali sa buhay at propesyon.  Pero nakuhang kong ngumiti ng kaunti dahil may ibang kasamahan na hindi mo maiiwasan.  Paminsan, mismong tao na nagpapasweldo sa'yo ang nagpapasakit.  Minsan, alam nilang hirap na hirap ka at hindi masaya pero parang abusadong didikdikin ka pa ng trabaho.  O mga nasa paligid mo na hindi abot-kamay na tutulong para magawang mabilis ang mga minamadaling produkto.  Bagkus sila pa itong manggugulo para mabaling ang atensyon sa bagay na hindi mahalaga.

Inisip ko, kailangan ko din maging masaya. Ang tumawa kahit mapahiya. Sa katunayan, mahusay na akong humawak ng mga ganitong pagkakataon, "HOHOHO".

Sa harap ng bagong tayong Palasyo ng Malaysia kung saan ang pila ng pagpapakuha ng letrato dito sa kabayo't kawal ay mahigit isang daang tao.  Isipin mo na sa oras na ako'y lumapit, ang kaibigang hayop ay umihi at kagatin ang taba sa aking tiyanan!

Saka may lumapit sa akin na kaibigang bigo sa pag-ibig...nanlulumo at umiiyak. Saka ko nasabihang "hahaha dapat handa ka ding masaktan!"  Saka may tumabi sa aking kakilala't umaming nanakawan at niloko ng kaibigan. Saka ko nasabing "hehehe bakit ka mabilis nagtiwala?" Saka may nagmatapang na magpahayag na pabigat siyang tao at bigong lagutin ang hininga sa sarili nitong kamay. Saka ko nasabing, "hihihi maging mulat ka sa hukom ng Diyos".

Hindi nako nadadala sa mga ganitong pakulo.  Naaapektuhan na lamang ako kung ang ukol ng balitang aking natatanggap ay sa taong nagparamdaman sa akin kung papaano tumawa ng "hohoho" kapag tinatawanan. Yung nagpakita sa akin kung bakit nila ginawang tumawa kung ako'y nasasaktan at lumuluha ng may mahinang bigkas ng "huhuhu?"

Ayokong sagutin ang katungang aking ipinaskil.  Dahil ikaw at kayo mismo ang makakapagsabi anong tulong at epektong makukuha natin matapos tayong tawanan sa napakita't nagawa nating mali...ngunit dapat maging matalino tayo sa pagtanggap ng pagbabago at pagsunod ng tama!

Himutok ng Utak, Tatak Hanggang Puso

“Ang desisyo’y hindi mahirap, kundi ang iyong aksyon”

Ang dami kong natutunang mga masaklap at masusustansiyang karanasan sa pagsisiyasat ng aking pagkatao.  Ang buhay pala’y isang sirkulo --- nakatali’t nagliliyab sa matibay na pundasyon… maaari ka ding ihampas sa dingding o paliparin sa lakas ng hangin; ipaanod sa ilog at ibaon sa burak.  Ako pala’y isang manhid sa likod ng isang matapang na pagkatao. Napakarami ko na palang tinalikurang laban ng buhay.  Sumuko at naging duwag.  Ang iba’y nasayang na panahon, tao, pagkakataon, pera at oras.

May mga tao pala’y magaling gumawa ng kasalanan ngunit hindi dumadakila sa kapighatian.  Minsan, tatalikuran ka ng buong sanlinutan para ikitil ang iyong mayabong na kaisipan.  Sa mga nararanasan mong sandali, wala kang ibang malalapitan kundi ang Lumikha ng langit at lupa.  Madalas, dahil sa iyong pagkalimot sa Kanyang kapangyarihan sa ating buhay, walang tulong Siyang didinggin.  Subalit sa iyong pagkalumbay at sa kalagitnaan ng iyong pighati, Siya rin ay dumadalamhati.

Masakit isipin na gumagawa tayo ng mga bagay na naaayon sa kung anong alam nating tama base sa ating nararamdaman.  Na sa bandang huli’y magsisisi tayo base sa ating naiisip.  Marahil, hindi magtugma-tugma ang ating naiisip.  Maaaring hindi magtugma-tugma ang aking saysay sapagkat ganiyan din ang aking tumpak na sitwasyon.  Wala din namang isang pangyayari na perpekto, hindi rin ayan ang aking hangad.

Nakita ng aking mga bulag na mata ang kahalagahan ng problema na siyang yumugyog sa aking pananampalataya sa Maylikha.  Bagamat napakaraming nasaktan na bukod sa sinuman ay ako, lahat din naman ay unti-unting naghihilom.  Mga bagay na sadya nang umaayon sa aking pagsusumamo at panalangin.  Habang lumilipas ang panahon, nauunawaan kong hindi ko kailangang mabuhay sa sariling sikmura.  Nararapat pala’y mapagkumbabang ispiritu at nakakaunawang puso upang maging maalam.

Ang daming umasa sa aking salita at mga gawa subalit sa huli’y nauwi lamang sa lahat ay wala. Nakuha ko naman ngumiti, magpaubaya, malumbay at humalakhak.  Sa likod ko’y bulong ng anghel na nagsasabi ng tama.  Hanggang sa ako na mismo ang sumuko na manguna sa aking sariling isip at gawa.  Ibinalik ko ang aking tunay na sariling hindi sakim at biglaan din ipinaubaya ang pagkatao sa mapanghusgang mata ng sanlibutan.  Lalong humirap mabuhay.

Sa mga nakaraang natutunan sa simbahan, makarinig ng panunumbat at makabasa sa Aklat ng katotohan…nanaginip akong humalukay sa lahat ng aking madayang nararamdaman, marahil isa itong modernong pagkikipag-usap ng Panginoon sa tulong ng Banal na Espiritu.  Bumangon ako’t humagulgol.  Sa pagpunas ng aking luha, nasayang ang tagpong iyon…dahil ako’y nanumbalik sa gigil ng laman at sinusubukang panindigan ang alam kong mali, ang alam ng mundong tama at ito'y lingid ng Diyos...ang lahat ng aking desisyon.  

Patas ang ibinigay Niyang hukom at pagpapaalala.  Nawalan akong kayamanan na aking itinuring --- salapi, kaibigang tunay, naubos ang aking mga ipinagmamalaki hanggang ang tanging natira ay bilang akong nilalang sa Kanyang harapan…isang nilalang na hubad sa Kanyang harapan.  

Wala akong mahablot na kakampi kundi ang tanging sarili.  Wala akong maiturong nagtulak sa akin kundi ako din. Lalong-lalo pa't walang masising iba pa, sapagkat bumabalik ang lahat sa akin.

Ako’y lumubog sa kahihiyan at nilamon ng mayabang na salita at astang hambog.

Binalutan Niya ako ng Kanyang awa at naramdaman ko na ako’y malapit sa Kanyang tabi.  Naisip ko ang mga kasakiman ng aking ginagawa…napakaraming nasaktan, ang aking pamilya, kaibigan, at Siya bilang Maylalang ng hiram kong buhay. Isang nakakapanglumbay na mga sandali ang dapat mapagdaanan ng kung sinuman.  

Tunay nga na ang Kanyang kapangyarihan ay walang kupas.  Nananalig ako ng buong-giliw na ang lahat ay upang ikabuti ng Kanyang trono, ako bilang anak Niya.  Muntik nang tuluyang mayurakan ang aking pagkatao’t masira ang obrang buhay sa makasariling mundo.  

Salamat sa Diyos na iniligtas ako sa tiyak na kapahamakan at pinalitan ang dating nakakalunod na pighati sa nag-uumapaw na kagalakan…magmula ngayo'y aasa ako sa pangakong pagpapalang walang-kupas, ng aking buhay dito sa lupa at sa langit!

Patay-Na-Buhay?

Bakit karamihan ng namamatay ay malapit sa kanilang kaarawan?

Una kong nasilayan ang sementeryo noong namatay ang aking lolo (tatay ng aking tatay), ikalawa'y ang aking matalik na kaibigan (noong kami'y walong taong gulang).  Sa paglalakad, nakita ko ang iba't-ibang lapida kung saan wala ngang pinipiling edad at estado ang kamatayan.  Marahil ang kapanganakan ay isang desisyon.  Sa oras na piliin ng iyong magulang (partikular ng iyong nanay), na ikaw ay ituloy na ipanganak, alagaan at palakihin sa tulong ng Poong Maykapal ay magdiriwang ka ng iyong kaarawan.

Ngunit hindi ng kamatayan.  

Bibihira ang kakilala kong pipiliin ang pumanaw kaysa mabuhay.  Bagamat mahirap ang buhay sa mundo kung saan may sakit, problema, pangamba ay marami sa atin ang nagnanais na maipagpatuloy ang kalayaang mabuhay.

Sumunod na namatay ay ilan pang tiyahin, tiyuhin, pinsan, lola at kaibigan na kung aking babalikan ay malapit din sa kanilang araw ng kapanganakan.  May ilan pang nagsabi, "hindi man lang inabot ng kanilang kaarawan o muntik na sumakto o mismong kaarawan binawian ng buhay o kakalipas lamang".

Subalit sa lahat ng ito'y mas naging matibay ang aking pagtingin sa kamatayan.  Mas natutunan kong pasalamatan ang Panginoon sa buhay at panahon ng mga taong nawalay sa akin.  Sa hiram nating buhay at panahon na dapat pahalagahan hindi pagsamantalahan.  Sa piling ng mga nagmamahal sa atin at hindi upang balutan ang buhay na regalo ng kasakiman at kadiliman.

Masakit. Sobrang sakit!  

Yung tipong akala mo nga e katapusan na din ng buhay.  Yung tipong gusto mong sumama sa hukay.  Yung tipong  iniisip mo ang bukas.  Yung tipong aakalain mong wala ng lunas.  Yung tipong wala kang masabi kundi titik mula sa luha.  Yung tipong hindi ka makahinga kundi himig ng pusong nagsasalita.  Masakit kung hindi mo alam kung saan ang kanilang patutunguhan.  Masakit kung hindi mo nasabi ang dapat nilang marinig.

At sa paglipas ng panahon madami pang pangyayari.  May kaklase, kakilala ng kakilala, kapit-bahay o nadadaanang hindi kakilala pero alam mong may patay dahil sa toldang nakapaskil.  Nawala sila sa aking paningin hindi sa damdamin.  Sinundan pa ang mga nababalita sa telebisyon, away na humahantong sa patayan.  Nahimlay sa anim na talampakang hukay sa ilalim ng lupa.  Doon sila lalagi ng nag-iisa.  Ang iba'y maihahatid ng mahal sa buhay, ang iba'y mabubulok ng kusa.

1 Corinthians 15:52 (KJV) In a moment, in the twinkling of an eye, at the last trump: for the trumpet shall sound, and the dead shall be raised incorruptible, and we shall be changed.

Minsan nga'y binanggit ko na sa mga kaibigan ko noong kolehiyo na may teorya akong natuklasan!  The "Theory of Death" na magkakalkula ng kamatayan ng tao ay hindi bababa o tataas ng tatlong buwan sa kanyang araw ng kapanganakan.  Ngunit mali.  Dahil sa Aklat ng Buhay na aking pinaniniwalaan at pinanghahawakan, hindi ito nasusulat.  Tulad ng pagdating muli ni Hesu Kristo, parang isang magnanakaw na walang pasabi.  O kaya isang damong susulpot o bula na maglalahong bigla.  Walang nakakaalam at nakakasaklaw maliban sa Kanyang takdang oras.

Hebrews 9:27 (KJV)  And as it is appointed unto men once to die, but after this the judgment:

Sa aking pangwakas na pahayag, isa lamang din ang aking iiwanan.  Kung naipanganak tayong muli ay isang beses lamang tayo mamamatay.  At kung isang beses tayo naipanganak, dalawang beses tayo mamamatay.  Aking pakiwari, sa pagtanggap at pananampalataya mo kay Hesus Kristo na napako sa krus ng kalbayo, namatay, inilibing at muling nabuhay matapos ang tatlong araw, malaman na tayo'y makasalanan at tanggapin Siya bilang sariling Tagapagligtas ng iyong buhay...tayo'y magkakaroon ng buhay na walang hanggan at hindi mapapahamak sa dagat-dagatang apoy.  At ang taong minsan lamang naipanganak ngunit naging bingi, pipi at bulag sa katotohan ay mamamatay ng pisikal at ispiritwal habambuhay tungo sa impyerno.

Simple't luma man sa ating pandinig ngunit makapangyarihang tunay na dapat mamutawi sa ating puso hindi sa nguso... na walang pamumuyos ng ating kaisipan.

John 3:16 (KJV) For God so loved the world, that He gave His only begotten Son, that whosoever believeth in Him should not perish, but have everlasting life.

Mamili ka! 

Nais mo bang mabuhay na patay o mamatay ng mabuhay magpakailanman?

To Late or To Resign

Anyone will always hoped for permanent job.  Meanwhile, do called a career that they can prolonged their stay or shall lived for life.  A place where they will help to hone their knowledge and commit back in their society.

But most of us we're taught to be rich than to be happy in an environment where we belong to - school, home and office.  Therefore, we chase money not fulfillment.  We run after material things not investing to emotional transformation.  We look ahead on achievements not on spiritual peace.  Lastly, we try to copy others life we seemed successful than leaving our own legacy of faith, love and patience.

I have experienced to work in global industries and small business enterprise.  For which, I saw various cases from different culture but one thing in common: late or resign!

Being frequently late, thrice a week can lead to resign very soon.  And as an employer, we must set a business continuity plan (aside from looking an immediate replacement):

1.  TALK: Communication is often neglected which seemingly like the hardest (which is otherwise).  Talk to your staff and ask the reason for being late. If s/he lie by saying, "I'm ok, I'm good or I'm fine". For the last time, show empathetic concern and dig deep down.  Touch the emotion not the logical reasons.

2.  TELL: While if she/he being honest to speak up about work problems such as colleague issues, pay increase, pending workload, professional growth or anything. Ask "how" to do it not "why".  Tell what you really feel than to burst out some time.  Tell professionally and don't attack personally. 

3.  TUNE: By asking "how", you are indirectly letting him/her to give the plans without damaging the company and work within its philosophy.  From here, you will be able to see what's really the intention behind his/her at hearts and minds.  Listen to every pieces and bits, read between the line and respect.

4.  TRUTH. Settle it by laying down the "factual information" only. Like if the demand is salary increase.  Show the company or personal performance or projected revenues. There is nothing wrong about being honest.  In fact they will feel being "in" the company because you trust them with confidential data.

5.  TIME: Finally, after spending ample of time and you both realized that this will take forever but to separate ways is best options, let it be.  There is always better place and person for the each position. Accept that, time heals if not now.

This is a real experience from my boss, my current standing as now that I lead small businesses and to my future staff to make these point.  I believed that through this same mindset, we can understand the dynamics of humanity.  Words can really break and make a person.  Than to jeopardize both parties, one must be humble enough to comprehend what is right and good. 

Don't look for an employer that will help you grow as a person. No employer would seek either people who's opportunistic but rather a proper minds that can benefit the company and give part of yours --- talent and time.  Like marrying a person, no one wants to know that you marry him/her to just complete you.  It should be a mutual and wholesome benefit!

I thank my boss for entrusting me --- to support my vision personally and professionally.  I am so grateful for them and likewise will do to anyone who will share theirs and like-minded person.

Happy Labor Day 2014! 

(Written at City Hall, Singapore last 1 May 2014 at 9:15 PM), posted during Bible Study 28 July 2014.

My Heart's Song: Belongs to Him

I

Many times I wonder why I was brought here.

Grace and love’s sake, many moments He answers.

Throughout times I ponder, why He all to bear?

Even though, I am nothing and He’s King there!

II

I am so glad You are my Father that won’t fade

When the storms of life and world will change

You are always present to show great things

To embrace us, feel warmth and be blessings.

III

Tidings of comfort, blissful perception in You.

Nothing really to doubt, obey and believe in lieu.

How much more I can do with the richness be?

To Your Highness, heaven and earth, bow knee.

Chorus:

Keep going, wear whole armour and shield of faith

Never give up in doing the works of Him to seize.

Test of life is easy when God is inside your heart.

Look up to Him and walk straightforward to truth.

Coda:

To serve Your righteousness is incomparable;

To sacrifices You’ve had, now that we are able.

To sin that washed away, the blood that shed.

I will not stumble, I will fly with You till the end.

IV

And I love you, but You loved us first and for real.

How can You fail us, Why shall you falter, no I feel

What must we do, When can we follow, yes Oh dear

Therefore belongs to You, my life, Your words Oh clear.

Originally written and composed by Jakeson Garzon Quiatchon

Date: 2 May 2014

Time: 5: 45 PM

God's Time, I'm Brave

Oh, I have been good at times and bad at most

But God is gracious to forgive when not in boast

In His time I'll wear Word of life at my best

And win everything that put to trial and test.

In His amazing way I find a rest that's so sweet

I glorify Him to the highest and hit music’s beat

I love You for Your time spent here on earth

For us to realize the value and soul musn't hurt.

What shall it be when there's no promises hold 

That maybe, we are bland to say a word so bold?

What if there's no divine clock that goes around and ticks 

Does man will sleep at deepest and be that weak?

If previous time is just nearing at me easily

What shall it be, am I worthy and be armoured readily?

I have been saved because of His blood and my faith

Which I am waiting only for our meeting time, I'm brave.

Ole, Ole, Bali!!!

26/ 09/12

9:20pm

Just got to plane, Densapar Bali International Airport

Selamat datang for the Journey

The pristine beach, rocky seabed, clear blue sky, the sound of a flashing waves, terrific garnished foods at the seashore, the richness of their culture, their (idols and) faithfulness, thousand of years to tell about the story of temple, the narrow roads, an era of unseen and undiscovered experiences, those people who’d escaped on extravagant lifestyle and/or challenging work life, all to God’s creation.

This is Bali, a lovely place, the innate of romantic ambiance, the Hawaii of the East, Paris with the tower, mixture of somewhat heaven in earth, where you can build your temporal golden mansion reflecting during the sunset at the edge of the cliff on the mountain.

Terimakasi for the Journey

I have learned that our life is like a river that flows down, evaporates,recycles and regenerates. There are some dry or greener lands, dangerous act of water, broad calm operation, quickly moving fast and its unpredictable nature.  Life, wherein we need to paddle hard to reach the destination safely which prayed for. While the raft is moving for 2.5hrs with 16km, I felt that the big stumbling blocks make you fastened the journey, after that great bump. And the small hindrances that you’ve passed allow you to have more cautious in decision whether you will tackle it, enjoy the process or ignore white waiting for the distance. The more patiently bearing each uncertain circumstances that the water leave its mark of a wiser and stronger you can be. To ponder that it’s up to you on how you wanted to perceive that every moment.

I small-high falls that I cross over reminded me a shower of blessings. Either you will catch or perpendicularly move away, but it will be always there. The fishes that swam along with me, snake that sneaked, butterflies that flew away, that naked young ones that runs against the river current completed this so called --- amazing natural resources. I love every single pieces and bits that mine bare eyes can be manifold witness. Wide-open I enjoy to appreciate more the beauty that was revealed as I walked on the land of fantasy.

The breeze of the air from the green trees, the scents of the flowers, the sharp volcanic rocks, hot springs nearby the crater, the black-walled solid formed rocks are unexplainable. The antique handicrafts made by real Balinese, the silk produced from their own places and precious manpower that tried their best to act and fit in on a fast-paced world they belong to.

Ole’ Ole Bali

This is an island for a proper treats of relaxation, not for a formal retirement. Some may would --- but this then will not be Bali anymore. Imagine if old-aged people are there for good, then it should be peaceful, slow and quiet. So, the vibrant streets at night, friendly smile of visiting guests/ foreigners, the distinct character of the local Indonesian, you must take note. It definitely invites you to smile, wonder and re-think. Oh whatever is there, Oh what an experience! I requested for milk, they gave me coffee. I asked for American breakfast and so they putted on my table an Indonesian breakfast set. I ordered for a bunch of seafood but they lost the slip after an hour of waiting, I bursted. I wanted a local street foods at the restaurants, they directed me to a village. They fined me, I questioned why, they said I should live an Indonesian style and pointed out the time, they came late. For them 30mins Indonesian time due to travel makes an hour of International time. I have thrown a joke, the made it into a serious mode. But when we are setting apart, everything turned to pure grey.

Astonished, a day when I fell at the sea made me terrified, as I held tight to protect myself after monkies snatched my friend’s slipper, as I glided along with parasiling at the sky with the tiny water rides down there and drove across the huge waves through jetsky, I really captured every minute, an unforgettable remembrance I can describe to any language..

Warung for the gratefulness

As I journeyed with this modern paradise, I hope that the world can see this too. The news that I’ve heard are horrifying, Muslim killing Christians in Pakistan, USA planning to bomb Saudi Arabia,  chemical attack to Syria,incensed father to daughter in Tibet, family that breakdown, the greedy people seeking for special power, gang rape to India, floods and pork barrel in Philippines, shivering earthquakes, calamities, sickness, death and overall status, it is not well.

And to eat the delicious food served to me made a great turn to pray Above. To thank Him I still I have experienced eating on an environment of a paddy field, corn beside seashore, to got scared with the fangs of trained monkeys as they snatch valuable things at the temple and to open my mouth with a WOW factor and AHAH! Praising and leaping with God, the Creator!

To bid goodbye to Bali is another painful one. Yet life should be like that, similar to the kite there at clouds which I saw at my car’s window. They push and pull the thread, connected to the kite being an experience, so to let go is another story. Nonetheless, it must really be, for you to declare the good things to other.

I’d like to be back soon, to look back and settle everything back! Whenever my loved ones are ready, to have the clarity on myself and for others to be blissful as I share my sheer of joy.

Missing everything now, I LOVE Bali

Jakeson Garzon Quiatchon

26/09/2013

10:35pm

In the middle of nowhere, towards Changi Airport, Singapore